اشعار

باز امشب در دلِ بابا خودت را جا بده            در خـرابه بوسه‌ای بر صورتِ بابا بده

بر همان صورت که جای زخم شمشیر است و سنگ            دست‌هایت را بکش! دردانه را معنا بده

دست‌هایت را سپس بر روی پاهایت بکش            مـرهـمـی بـر الـتـهـابِ تـاول پـاهـا بده

گریه کن دردت به جانم! با تنور و خیزران            شعله ور کن! داغ، بر این ماتم عُظمی بده

جانِ آن مَشکی که جایِ آب، چندین تیر خورد            حاجتم را با عموجان؛ حضرت سقّا بده

جانِ هر کس دوست داری قسمتم کن کربلا            تا ابـد سـهـم مـرا اینـگـونه از دنـیـا بده

یارقیه باز جاماندم بگو تکلیف چیست؟            یا براتم را بده یا اینکه صبرش را بده!

انتقامش را گرفت این‌گونه با اعجازِ آه           آهِ او شد خطبۀ او، روز دشمن شد سیاه

قـصۀ کرب‌وبلا را دخـتری تغـیـیر داد           کاخ‌ها ویرانه شد، ویرانه‌اش شد بارگاه

چادرش دست نوازش بر سر صحرا کشید           سبز شد خارِ مغیلان و فدک شد هر گیاه

دختر این قوم تکلیف حجابش روشن است           چادرِ او تار و پودی دارد از خورشید و ماه

دخـتـر اِنّـا فَـتَـحـنا اشک می‌ریـزد ولی           گریه‌های او ندارد رنگ زاری هیچ‌گاه

بر سرش می‌ریخت خاک از بام‌ها، می‌سوختند           دخترانِ زنده در گور عرب از این گناه

بین طوفان، غنچه و گل سر در آغوش هم‌اند           او به زینب یا که زینب می‌بَرَد بر او پناه

تا شود زهرا، فقط یک کارِ باقی مانده داشت           شانه زد بر زلف آشفـته شده در قـتلگاه

چون زبانش بند می‌آمد خجالت می‌کشید           با سرِ بابا سخـن می‌گـفت، اما با نـگـاه

آه بابا! پا به پایت سوختم، خوردم زمین           رنگ گیسویم دلیل و زخـم پهلویم گواه

مـاند داغِ نـالـۀ من بر دل دشمن، فـقـط           خیزران وقتی که خوردی زیر لب می‌گفتم آه

جنگ پایان یافت بعد از تو چهل منزل ولی           عمه می‌جنگید با دستان بسته، بی‌سلاح

اربعین من نیستم از او سراغم را نگیر           این امانت دار را شرمنده‌تر از این مخواه

بعد از این هرجا که رفتی با تو می‌آیم پدر           پای من زخمی‌ست اما روبه‌راهم روبه‌راه

هر آن کسی که ندارد به دل غم، از ما نیست            به سرِّ عشق نشد هر که مَحرم، از ما نیست

غـم تـو را بـه دل مـا خــدا زیـاد کـنـد            هر آنکه خواسته از تو غم کم، از ما نیست

دلیل خلقت ما خوردنِ غـمِ عشق است            مُخـالـف غـم مـاه مُـحـرَّم از مـا نیست

فـقـط هـوای حـسیـنـیه را هـوس داریم            اسیر بندِ هوا و هوس هم، از ما نیست

سیاهیِ عـلَـمش پاک و روسفـیـدم کرد            دخیل نیست هرآنکه به پرچم، از ما نیست

سـیاه لـشکـر اوئـیـم و اِدّعـامـان نیست            شُکـوه لشکـر شاه دوعالم از ما نیست

لـبــاس مــشـکـیِ او داده آبــرو مـا را            هر آنکه نیست در احرامِ ماتم از ما نیست

بـرای “ارثِ پـدر” تا هـمیـشه ممـنونیم            نصیب آنکه نشد “ارثِ آدم” از ما نیست

تمام شادیِ دنیا خلاصه در گریه است            هر آنکه اَشک نریزد در این غم از ما نیست

اجـازه از طـرف مـادرش شـده صادر            وگرنه این همه اشک دمادم از ما نیست

برای گریه تـوسُّـل به “یا رُبـاب” کـنیم            رُباب بانیِ اَشک است و این نم از ما نیست

حُضور حضرت زهرا به روضه‌ها حتمی است            یقین ندارد اَگر کَس به این هم از ما نیست

نمک به زخم دل از غُصّۀ تو می‌پاشیم            هر آنکه است به دنبال مرهم از ما نیست

تو گریه کَردی و ما گریه کرده‌ایم حسین            تویی مقابل ما، این دو زمزم از ما نیست

تو را بخاطـر دنـیا فـروخت کوفه ولی            هزار شُکر، که دربند درهم از ما نیست

سرِ سفـیرِ تو از پشت بام خورد زمین            نوشته است به مقتل، مُقرَّم از ما نیست!

نوشته؛ شد تنش از یِک قَـناره آویـزان            هر آنکه خون نکند گریه زین غم از ما نیست

برای مُسـلـم تو جـدِّ تو گـریسته است!            که بر مُصیبت بی‌حدِّ تو گریسته است؟

کوفه سرتاپاش نیرنگ است برگرد ای حسین           میزبان، صد رو وصدرنگ است برگرد ای حسین
غیر طوعه یک نفر دَر را به رویم وانکرد           در ستم، کوفه هماهنگ است برگرد ای حسین

عهد را بشکسته‌اند و دست من را بسته‌اند           اشکم ازاین فتنه خونرنگ است برگرد ای حسین
خون دلها خورد مولایم علی از دستشان           شهرت این کوفیان ننگ است برگرد ای حسین
این سخن سربسته می‌گویم که زینب را مَیار           پشت بام خانه‌ها سنگ است برگرد ای حسین
الـسّـلام و، والـسّلام و این کـلام آخـرم           میزبان آمادۀ جنگ است برگرد ای حسین

در کوفه حسین جان خبر از مهرو وفا نیست            اینجا به خدا آیتی ای از رنگ خدا نیست
کوفه همهٔ لطف و صفایش ز علی بود            از بعد علی غیر دورنگی و ریا نیست

ما یار و هوادارتو هستیم، دروغ است            در باطن کوفی بجز از جور و جفا نیست
گـفـتند بیا، جـمله هـواخـواه تو هـستیـم            یک تن به خـدا یـار وفـادار شما نیست
گـفـتـنـد بـیا، در دلـمـان حُـب تو داریم            اندر دلشان جز ستم و کینه، میا، نیست
مهمان کشی عادت شده در منطق کوفی            ترسی به دل از محکمهٔ روز جزا نیست
این کوفهٔ نفرین شده آقا همه درد است            اینجا نه دوا هست، نه امّید شِـفا، نیست
همراه مـیاور تو عـلی اصغـر خود را            آن مرغک پر بسته سزاوار بـلا نیست
این قـاصد خـونیـن پر تو مـیل تو دارد            افـسوس به دام سـتم افـتاده، رها نیست
مـن"نـاعـمـم"و سـائـل درگــاه شـمـایـم            ما را تو مرانی ز سرایت، که روا نیست

دردا که در دیـارِ شـما دردِ یـار نیست            آنـجـا که دردِ یـار نبـاشـد دیـار نیـست

هر چار فصل سال در اینجا خزانی است            یک روز هم بـرای نمـونه بهـار نیست

اینجا محـبت و شفَـقَـت هر دو مُـرده‌اند            اما به سوگـشان احدی سوگـوار نیست

مهـمـان کجا و بـسـتنِ درهای خـانـه‌ها            بی‌رحم‌تر ز کوفه در این روزگار نیست
بیعت نکرده بیـعـتـشان را شکـسـته‌انـد            جز هانی و حبیب کسی پای کار نیست
بـسـتـنـد انـتـهـای گـذرهـا و غــافـلــنـد            قـوم ابـوتـراب کـه اهـل فـرار نـیـسـت
شب را میان کوچه سحر کرده‌ام، کسی            اینجا شبـیه من به غـریبی دچار نیست
گـفـتم بـیا، نـدیـده بـگـیر و نـیا حـسـین            اینجا کسی برای تو چشم انتظار نیست
شــرمــنــدۀ ربـاب مـکـن تـا ابــد مـرا            کـوفه که جای آمـدنِ شـیرخـوار نیست
یک لحظه در خیالِ خودم غرق بودم و            دیدم به گوشِ دختر تو گـوشوار نیست
دادنـد تـا که نـیـزه بـسـازنـد بـی‌شـمـار            انگـار در سپاه، به جز نیـزه دار نیست
فهمیدم از سکوتِ پر از حرف کوفیان            انـگـار اینکه زنـده بـمـانم قـرار نیست
بـاید که سـر به دار دهـم در هـوای تو            تاوانِ عاشقی به جز از اوج دار نیست

قـرار بـیـقـرارم ای حـسین جان            به عشق تو سرِ دارم حسین جان
مـیـان کـوفــیـان تـنـهــای تـنـهـا            گـرفـتـارم گـرفـتارم حسین جان

سـر بـازار حـرفـی مـن شـنـیـدم            دهد این حرف آزارم حسین جان
مـهـیـای جـدالِ بـا تـو هـســتـنـد            الا نـور شب تـارم حـسـین جـان
سـپــردم دخـتـرم را دسـتـت آقـا            ز دوریش اگر زارم حسین جان
فــدای دخـتــرانـت دخــتــر مـن            همه دار و ندارم ای حسین جان
دو طـفـل کوچکـم قـربان اصغر            به راهت سرگذارم ای حسین جان

کـوفـه نـیا؛ از آمـدن صرفه نظر کن            از این سفر آقای من صرفه نظر کن
از دست خود انگـشترت را دربیاور            از خیرِ کهنه پیـرهن صرفه نظر کن

دربــارۂ ســرنـیــزه‌هـای زهــر آلـود            با خواهرت حرفی نزن، صرفه نظر کن
از کــربـلا از نـیــنــوا از قـاضـریـه            از هر کجا غیر از وطن صرفه نظر کن
این تن بـمـیـرد دخـتـرانت را نـیـاور            دارند دسـتـان بـزن صرفـه نظـر کن
از نـامـۀ بی‌غـیرتِ خـنجـر فـروشان            از مردم پیمان شکن صرفه نظر کن
از پـیکـرت چیزی نـمی‌مـانـد! بیا از            آوردنِ حـتی کـفـن صرفـه نظـر کـن

در میانِ کوچه‌ها بدجور سرگردان شدم            بی‌کس و تنها در این وادی غم، حیران شدم
پشتِ من خالی شد از این مردمِ بی‌عاطفه            چون عمویم مرتضا در کوچه‌ها گریان شدم

کاش می‌شد تا خبردارت کنم کوفه نیا            ظاهراً مسدود شد راه و منم زندان شدم

از در و دیوار می‌بارد فقط خنجر زدن            طینتِ اینجاست نامردی ببین باران شدم
حضرت ارباب جای تو در قلبِ من است            عاشقت هستم دوباره بی‌سر و سامان شدم
شکر می‌گـویم که در سردفـترِ کرببلا            دومین آئینه‌ام که در رهت قـربان شدم
دست‌هایم بسته شد مانندِ حیدر ای خدا            یادم افـتاد از مدیـنه آتشِ سـوزان شدم

الـسـّلام ای سـرزمـین کـربـلا            الـسّـلام ای مـنـزل نــور خـدا

السّلام ای وادی دلجوی عشق            وَه‌ چه‌خوش می‌آید اینجا‌ بوی عشق

السّـلام ای خـیـمه‌گاه خـواهرم            قـتــلـگـاهِ جـانـگـدازِ اکــبــرم

کـربـلا؛ گهـوارهٔ اصغر تویی            مقـتـل عـباس مَه پـیکـر تویی

آمـدم آغـوش خود را بـاز کن            بستر مهـمان خود را ساز کن

آمـدم بـا شَـهــپَـر جــان آمــدم            آتـشـم امّـا چـو طــوفـان آمـدم

ای کرب و بلا بشنو خونین خبر آوردم           در سیـنـۀ سـوزانم مـوجی شرر آوردم
جـان در گـرو عـهــد پـیـمـان ازل دارم           هـیـهـات من الـذّلـه با چـشـم تـر آوردم

شوریـده دلانی را سرمـست فـنـا فی‌اللّه           هـفـتاد و دو مـهـمان فـرزانه فـر آوردم
من زادۀ زهـرایـم مـخـمـور مـی بـاقـی           در عـشق تـمـنّـایت سـوز جگـر آوردم
ای وادی مـیـقـات عـشـاق خـدا بـنـگـر           اعـوان خـدا جـوی نـیـکـو سـیـر آوردم
جـمـعی عـرضی امّا با جـوهـرۀ ایـمان           دست از دل و جان شسته فارغ ز سر آوردم
جان بر کف احـبّـا را از بـارقـۀ ایـمان           خـوبـان خـلایق را بـین هم‌سفـر آوردم
آنانکه از این دهر فانی به عیان سیرند           در سیر عـبـودیّت صبر و ظفـر آوردم
یک عـقـد ثریّا را کردم به سرا دعوت           در دایـرۀ عـرفان شـمس و قـمر آوردم
اُمّات که هر یک را طفلان طُفیلی داشت           نـالان و پـریشان با اشک بـصر آوردم
شیرخواره بود از ما آسوده دلی سلب است           خـیـلی ز پی وصـلـت اهل نظـر آوردم
یاران صدیق القول یکرنگ و وفاپرور           بی‌مثـل در این دنـیا گـنـج گـهـر آوردم
هر تک تکـشان مردی در مسند آزادی           برتر ز ملک بهتر از سیم و زر آوردم
دل سوختگانی از هر دشت و دمن طرفی           پیـر و زن و فـرزند و زیبا پسر آوردم
شیرخواره علی اصغر شهزاده علی اکبر           دو شاخ گل از نسل خـیـرالبـشر آوردم
بر حـرمـله گـو تـیـرش آماده کـند زیرا           قـربـانـی تـیـرش را سنّ صـغـر آوردم
شـبـه رخ احـمد را با طـرّۀ مشـکـیـنش           تـا بــاز نـمــایــانـد شـقّ الـقــمـر آوردم
یک دختر خوش منظر همراه علی اکبر           شیرین سخـنی مثل شهد و شکر آوردم
عـبّاس دلاور را بـی‌مـادر و فـرزنـدش           بر زینب و کـلـثومم محکـم سپر آوردم
دادم عـلـم وحـدت بر دوش هـمـایـونش           تا حـفـظ کـنـد آنـرا روز خـطـر آوردم
او مـظـهـر مـرآت قــتّـال الـعـدو بـاشد           سـردار سـپـاهی را شـد مفـتخـر آوردم
گفتم که در این صحرا ما کشته شویم باید           از خون شـهـیدان دین یـابد ثـمر آوردم
بـگـذار عـیـالات خـود را به امـید حـق           اشک از مژه دیدم چون ریزد مطر آوردم
گـفـتا که تـوئی مـولا من تـابع فـرمانت           کی امـر امـامـم را عـذری دگـر آوردم
این جان و تن از بهر فرمان تو پروردم           من رخت سلامت را از جان بدر آوردم
گر دست و سر و چشمم باشد به تو قربانی           شادم که به جا امر و شـرط پدر آوردم
هر چند سیه باشد پیوسته "صفا" رویش           هر در که زدم نفعی باشد ضرر آوردم
بـی‌مـزد مـکـن امّـا جـان هـمه یـارانت           چون روز جزا با خود چندین اثر آوردم
با یاد تو یک عمری دانی که چه خون خوردم           با اشک غمت شب را من تا سحر آوردم

شیون و غوغا مکن زینب خدا صبرت دهد            صبر کن خواهر الهی مصطفا صبرت دهد
لـرزه افـتاده به دستانت کمی آرام باش            بر لبم دارم دعـا خیرالنسا صبرت دهد

بعدِ من با لشگرِ غارت مواجه می‌شوی            حق تو را در جنگ با این اشقیا صبرت دهد

بازوانت می‌شود خیلی کبود از ضربه‌ها            کاش یزدانت میانِ ضربه‌ها صبرت دهد
می‌شوی مانند زهـرا مادرم یاسِ کـبود
گاه می‌پرسی ز خود آخر گناهِ ما چه بود؟
گوش کن زینب که این وادی یقین دارم مناست            آب و خاکش با دل و جانِ حسینت آشناست
وعده‌گاهِ ماست این وادی،محلِّ آخر است            لب فرو بند از گله اینجا قرارم با خداست
رنجـشِ بسیار می‌بـینی تحمّل کن فقـط            پرچمِ این نهضتِ عظما به دستانِ شماست
از چه لطمه می‌زنی ای مهربان همراهِ من            می‌دهم پاسخ سوالت را که اینجا کربلاست
چند روزی بیشتر مهمان نباشم در برت
ای فـدای اشک‌ها و سیـنۀ غـم‌پـرورت
این همان جایی‌ست که آئینه‌ها را می‌کُشند            بینِ گـودالِ وفـا؛ کـوه وفـا را می‌کُشند
این همان جایی ست که شیرخواره‌ام پر می‌کشد            پیشِ چشمانِ خودم سرِّ دعا را می‌کُشند
اربـاً ارباً می‌شـود جـسـمِ عـلـی اکـبرم            خواهـرم پیـغـمبر کـربـبلا را می‌کُـشند
می‌شود دستانِ ساقی‌ام جـدا از پیکرش            زادۀ امّ البـنـیـن مـاهِ لـقـا را می‌کُـشـنـد
خواهرم آرام‌تـر این کـربلا کرببلاست
می‌شود روزی ببینی که سرم بر نیزه‌هاست

این بیابان چه غـم افزاست بیا برگردیم            این چه منزل گه و مأواست بیا برگردیم

عمه جان خیمه مزن دردل این وادی غم            چشمم از اشک چو دریاست بیا برگردیم

در بیابان عطش بیش از این پیش مرو            پیـش رویم صف اعـداست بیا برگردیم

تـرسم این است بمـانـیم غـریب و تنهـا            مقصدت گرچه همین جاست بیا برگردیم

توگل یاس علی هستی ومن یاس حسین            جـای ما گـلـشن زهـراست بیا برگردیم

تشنۀ عـشـقم و غم نیست ز بی‌آبی لیک            طفل شیرخواره دراین جاست بیا برگردیم

کی توان دید دراین گلشن عطشان، برخاک            پـاره پـاره تـن سـقـاست بـیـا بـرگـردیم

تـا نـدیـدم پــدرم بـیـن هـزاران دشـمـن            غرقه خون بی کس و تنهاست بیا برگردیم

پیـش از آنی که بـسـوزد حـرم آل عـلی            گر رهی جـانب دریـاست بـیا برگردیم

ای «وفایی» تو ز سـوز دل ما باز بگو            این بیابان چه غم افـزاست بیا برگردیم

ای مرا دلـبر و دلـدار، بیا برگـردیم            خیمه برپا مکن این‌بار، بیا برگردیم

دم به دم دشـمـن تـازه‌نـفـسـی می‌‌آیـد            تا که فرصت بود‌ ای یار، بیا برگردیم

باغبانا به تو و تک‌تک گل‌هات قسم            کار گـلـزار شـود زار، بیا برگـردیم

از نگـاه همه زن‌های حـرم غم بارد            تـا نگـشـتـیـم عـزادار، بـیا برگـردیم

تو نداری سر بازار جفا، یوسف من            غیر شـمـشیر خـریـدار، بیا برگردیم

دشمن از دیدن عـباس دلش می‌لرزد            تا سر پـاست عـلـمـدار، بیا برگردیم

یا اخـا ای تو مـرا یـار بـیا بـرگـردیم            لالـۀ احــمـد مـخـتـار بـیـا بـرگـردیـم
تو همه دلخوشی‌ام هستی و گردد بی‌تو            آسـمـان بـر سـرم آوار بـیا بـرگـردیم

به همان لحظه که بر سینه،زد آسیب لگد            قـسـمت می‌دهـم ای یـار بیا برگردیم
می‌رسد بـوی جـدایی به مشامم اینجا            می‌شود جسم تو خـونبار بیا برگردیم
خـیـمه بر پا مکن اینجا، به دلم افتاده            می‌دود طفـل تو بر خـار بیا برگردیم
تا رسیـدیم به این دشت شدم دلـواپس            بـهـر دسـتـان عـلـمدار بـیـا برگـردیم
گر بمانیم در این دشت ز ضرب سیلی            چـشـم دردانه شـود تـار بـیا برگردیم
تا که با خـنـده نبـردند عزیزان تو را            به سـر کـوچه و بـازار بـیا برگـردیم

ای سرزمین کـربلا ای کـوی جانـانم            بنگر به پیر و کودک و خیل جوانانم
حاجت به قـربانی نباشد ای مِنای من            آورده‌ام قــربـانـیــان عـیــد قــربــانـم

چون باغبان هم لاله و هم یاسمن دارم            یک باغِ گل نه، صد گلستان گل به دامانم

پُر گُرگ اگر صحرا شود عباسِّ من شیرست            آب آورست او از برای تـشنه طفلانم
من قامت خود پیش دشمن خَم نمی‌سازم            آزاده و پَـروَرده زهـرا روی دامـانـم

یک نظر کن حال و روز مضطرم در این دیار           ای عزیزِ فـاطمه دیده ترم در این دیار

با ورودت حزن و اندوهی دو چندان آمده           از غمت آقا گریبان می‌درم در این دیار

چون کـبـوتر آمدم دنـبالِ تو امّا حـسین           بال و پر بشکسته هستم بی پرم در این دیار

تکیه کن بر خواهرت مستحکمم مانندِ دژ           خواهری ها یک طرف!چون مادرم در این دیار

ترسم از تکرارِ کوچه دردلِ کرببلاست           گرد و خاکی شد دوباره معجرم در این دیار

کاش می‌شد تا که تدبیری بیاندیشم تو را           دائماً در فکرِ زیرِ حنجـرم در این دیار

نیزه‌ها از دور پیدا شد برادر بی‌حساب           در خیالِ خود به فکرِ این سرم در این دیار

تکیه گاهم کو؟ محافظ کو؟ قرارِ من کجاست؟           پس کجا مانده ست این آب آورم دراین دیار

کو ابوالفضلم؟ که پائین آورد از ناقه‌ها           کودکانِ خسته جان و پرپرم در این دیار

دشمنانِ دین فـراوانند ای سـالارِ عـشق           ارباً اربا می‌شود پیغـمبرم در این دیـار

حـیفِ این قـدِّ رسا و جلـوه‌گـاهِ احـمدی           حیف از شهزاده‌ات از اکبرم در این دیار

این سپـیدی گـلو ذبحِ سه شعـبه می‌شود           می‌رود در خواب گویا اصغرم در این دیار

ذکر لبت در هر قـدم؛ إنّا إلیه راجعون            ورد زبـانت دم به دم إنّا إلیه راجعـون

از کوفیانِ کینه‌ای بسیار داری خاطره            از فـتـنـۀ اهـل سـتـم، إنّا إلیه راجعـون

غم در دلت افتاد تا گفتند اینجا کربلاست            شد خیمه برپا با عـلَم، إنّا إلیه راجعون

دلواپسی و بغض زینب آتشت می‌زد ولی            گفتی که ای اهل حرم، إنّا إلیه راجعون

دارد قـرائت می‌کـند مادام دشت نـیـنوا            این آیه را با آه و غم، إنّا إلیه راجعون

آماده شد محض نجاتِ خلق؛ کشتیِ نجات            تا خواندی از لطف و کرَم، إنّا إلیه راجعون

در زیر نور ماه مُشتی خاک را برداشتی            گـفـتـی خـدایـا آمـدم! إنّا إلیه راجعون!

لحظه لحظه عمر خود را خرج حضرت می‌کنم            جز حرم جایی روم احساس غربت می‌کنم
حاجت خود را اگر یک شب بگیرم می‌روم            “لذتش را با تمام شهـر قـسمت می‌کنم”

گریۀ در روضه‌اش یعنی همان خیرالعمل            اشک می‌ریزم برای او، عبادت می‌کنم

راه او یعـنـی همان إِنَّا هَـدَینـاهُ الـسَبـیل            بچـه‌هـایم را بدین گونـه هدایت می‌کـنم
حولۀ احرام من شال عزای روضه‌هاست            حـاجی کـربـبـلایم قـصد قـربت می‌کـنم
دور شش گوشه‌ش ذکر تلبیه سر می‌دهم            من خدا را زیر آن قبه زیارت می‌کـنـم
در لباس نوکری موی سپیدم آرزوست            تا نفس دارم درِ این خانه خدمت می‌کنم

کنج هیأت تا بگیرم اذن خدمت سرخوشم            من به یک لقمه از این سفره قناعت می‌کنم
حُبّ مولایم برای من ملاک دوستی‌ست            من فقط با دوستدارانش رفـاقت می‌کـنم
زینت امروز روضه خون “زین الدین” هاست            از شهیدان هم میان روضه دعوت می‌کنم
با محرم با صفر اسلام جاوید است و بس            یـادی از نـطق امـام پـیـر امّت می‌کـنـم
امتـداد روشن “هـیـهـات من الـذلـه” را            در میان روضه‌ها هرشب روایت می‌کنم
باز هم از جنس عهد مسلم و حرّ و حبیب            با حسین عصر خود تجدید بیعت می‌کنم
هم خودم هم بچه‌هایم هم پدر هم مادرم            هرچه دارم را فقط خرج ولایت می‌کنم
من به امید اجابت روز و شب با سوز دل            در قـنـوت خود تمنـای شهادت می‌کـنـم
آمدم امـشب بـخوانـم از شـهـیـد کـربـلا            روضه خوانش هستم و ذکر مصیبت می‌کنم
با سلام گـریه دار “یا لثـارات الحسین”            هرشب از مهدی زهرا کسب رخصت می‌کنم
زینب و کرب وبلا مرثیه‌ای مکشوفه است            به خود آقـا قـسـم دارم رعـایت می‌کـنم

روضه‌هایش می‌برد دل را به سوی کربلا

“بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی کربلا“

سالها از درد هجرش چشم زمزم گریه کرد            گریه کرد از غصه، اما باز هم کم گریه کرد
نه فقط یعـقـوبی از هجر نـگاه یوسفـش            بلکه حتی آیه‌آیه سـورۀ غـم گـریه کرد
پابه پای ناله‌ام در عرش موسی ناله زد            پابه پای گریه‌ام عیسی بن مریم گریه کرد
پیش از آن که ما بباریم از غم عظمای او            جبرئیل از روضه‌هایش خواند و آدم گریه کرد
فاطمه منـزل به منـزل از منـا تا نـیـنوا            در میان قـافـله از فـرط ماتم گریه کرد
قبل از انگشتر که بر انگشت آقا اشک ریخت            بی‌گمان در دست پرچم دار پرچم گریه کرد
کربلا با غـربـتـش آمد به استـقـبال‌شان            کربلا بر زائران خود دمادم گریه کرد
با تـماشـای عـلی در زیر هـرم آفـتـاب            کربلا که جای خود حتی خدا هم گریه کرد

پیش چشمانش تداعی می‌شود صحرای خون
می‌تراود از لـبـش إنـا الـیـه راجـعــون

دارد از یک سو سنان همراه لشگر می‌رسد            شمر از سویی دگر با چند خنجر می‌رسد
هم صدای طبل جنگ و هم صدای هلهله            هم صدای کیسه‌های مملو از زر می‌رسد
این طرف هفتاد و اندی مسلم بن عوسجه            آن طرف نیرو ولی چندین برابر می‌رسد
نه فـقـط تازه نـفس‌هایی شبـیه حـرمـلـه            پیرمرد چکمه پوشی با عصا سر می‌رسد
هرچه که دارم تصور می‌کنم انصاف نیست            گـلۀ گـرگی برای یک کـبـوتر می‌رسد
هر که نعل تازه از بازار کوفه می‌خرد            ساعـت اول نشد ساعـات آخـر می‌رسد
تا که خورجین از طلا و سکه آخر پُر کند            خولی بی‌چشم و رو با پا نه با سر می‌رسد
مطمئنم به همین زودی قـیامت می‌شود            جـادۀ کـرببـلا دیگر به محـشر می‌رسد
محشری که خستگی آن به قاسم می‌رسد            محشری که تشنگی آن به اصغر می‌رسد
به برادر تیر و تیغ و نیزه و چوب و عصا            تازیانه، کعب نی، سیلی به خواهر می‌رسد

کربلا آغاز درد و غصه‌های زینب است
شاهد زنجیرها بر دست و پای زینب است

این قافله را راحله جز عشق و وفا نیست           در سـیـنهٔ آدیـنه، جز آئـین صفـا نیست

جز در بَرِ یکتا قدِ این فرقه دو تا نیست           حتّی جرس قافـله، غافـل ز خـدا نیست

رکن و حَجَر و حِجر، ز هجر است پریشان

زمـزم ز دو چـشم آب بریزد پیِ ایشان

اینان که روانـنـد، هـمه روح و روانـند           این سلـسـله هر یک‌تنـشان جان جهانند

این طایفه از طفل و جوان، پیر زمانند           این قافـله شب تا به سحر، نافـله‌ خوانند

بازار جـهـان این هـمـه سـرمـایه ندارد

گـلـزار جِـنـان ایـن قَــدر آرایــه نـدارد

این قـافـلـه جـز عـشـق، ره‌آورد نـدارد           عشقی که به جز سوز و غم و درد ندارد

یک آیـنـه، بر چـهـرهٔ خـود گَـرد ندارد           جـز شـیـرزن و غـیر جـوانـمـرد ندارد

مُحـرِم شده از کـعـبـهٔ گِـل، راه فـتـادند

از گِل به سوی کعـبهٔ دل، روی نهـادند

ایـنـان همه از خـانـهٔ خود، دربـدرانـنـد           بر بـاغ دل فـاطـمـه، یـکـسـر ثـمرانـند

اینان پـسـر عـشـق و، مـحـبّت پدرانـند           با شور حـسـینی به نـوا، جـامـه‌درانـنـد

دین را به فداکاری این طایفه، دِیْن است

وین قافـله را قـافـله‌سالار، حسین است

این قافله را بانگ جرس، گریه و ناله‌ست           این قافله نی، باغ گُل و سوسن و لاله‌ست

از نـور، به گِرد رُخشان حلقهٔ هاله‌ست           در محمل خود، حاجیه بانوی سه‌ساله‌ست

با سـورهٔ عـشـق آمده، هـفـتاد و دو آیـه

چون ماه و ستاره پی هم، سایه به سایه

این طفل، به غیر از دُرِ دُردانه نبوده‌ست           دردانهٔ من، با مـوی بی‌شانه نبـوده‌ست

جایش به جز از دامن و بر شانه نبوده‌ست           گنج است، ولی گوشهٔ ویرانه‌ نبوده‌ست

این دخـتر من، نـازترین دختر دنیاست

دختر نه، که در مِهر و وفا، مادر باباست

ای کعبه ببین، غرق صفا مُحرِمشان را           ای کـوفه چه کردی بدنِ مُسلـم‌شان را؟

ای مـاه بـبـیـن مـاه بـنـی‌هـاشـمـشان را           ای سَرو بـبـین سـروِ قـدِ قـاسـم‌شـان را

ای صبح کجا آمده صـادق‌تر از اینان؟

ای عشق بگـو نامده عـاشق‌تر از اینان

چاووش عزا همره من روح الامین است           ای خصم اگر تیر و کمانت به کمین است

در دستت اگر کعب نی و نیزهٔ کین است           سـردار سـپـاهـم پــسـر اُمّ بـنـیـن اسـت

آورده‌ام از جــان شــمـا تـاب بـگــیـرد

چشمی که ز چشمان شما، خواب بگیرد

ای قوم هوس! عشق، هواخواه حسین است           سرهای سران، خاک به درگاه حسین است

خورشید فلک، مشتری ماه حسین است           ای روبَهیان، شیر به همراه حسین است

آن فضل که در قافله‌ام نیست، کدام است؟

عـبّاس، تـرازوی مرا سنگ تـمام است

ای روشـنی چـشـم و، چـراغ دل زینب           کـشـتـی نـجـات هـمـه و سـاحـل زیـنب

وی مـاه رخـت روشـنی محـفـل زیـنب           دوری مکن از دیده و از محـمل زینب

دارد ســفــر مـا سـفـر دیـگـری از پـی

من روی شتر راه کنم طی، تو سر نی